Bukareszt. Kurz i krew - Małgorzata Rejmer

   

   Na początku chciałam napisać, że to smutna książka. Jednak nie - książka nie jest smutna, traktuje po prostu o smutnym kraju.

   Zaczynając lekturę moja wiedza na temat Rumunii była praktycznie żadna. Kraj w Europie ze stolicą w Bukareszcie. Aha, i hrabia Drakula stamtąd pochodzi. Nie czułam  specjalnej potrzeby pogłębienia tej wiedzy. Jednak po którymś z kolei "musisz przeczytać tę książkę" przeczytałam. 

   Książka napisana jest świetnym językiem. Bardzo obrazowym, niebanalnym,działającym na wyobraźnię. Historia opowiedziana jest ciekawie. Jest to cierpko - gorzka  baśń o narodzie, który nie umie (a może nie chce?) podźwignąć się z bez-kolorowości, melancholii i kurzu historii. Bo wbrew tytułowi nie o sam Bukareszt tu chodzi, ale także o bukaresztańczyków, o wszystkich Rumunów. 
Jak można żyć w państwie, w którym wszyscy mają mieć po równo, czyli nic. Zimą temperatura w mieszkaniach waha się między 5 - 10 stopniami, przy czym 10 to już upał. "Cesarzowi" Rumunii zamarzył się liczny,potężny naród, dlatego też w ramach polityki prorodzinnej nakazał kobietom rodzić, rodzić, rodzić. Im więcej tym lepiej. Aborcja z dnia na dzień stała się nielegalna. Ale jak wydawać na taki świat  dzieci, po co?
W 1989 roku, po 22 latach panowania Ceausescu  Rumunii w końcu nie wytrzymali, wyszli na ulice, obalili dyktatora. Od tego czasu w kraju jest lepiej, ale lepiej nie znaczy dobrze. 

   Historie opisane przez autorkę wwiercają się w pamięć, nie można ot tak, zamknąć książki, przejść do następnej. Niejednokrotnie czytając myślałam sobie,że takie rzeczy przecież się nie dzieją, nie w cywilizowanym świecie A jednak. 

   Reportaż Małgorzaty Rejmer "Bukareszt. Kurz i krew" jest nominowany do tegorocznej Nagrody Literackiej Nike.
Autorka za tę książkę została nagrodzona Nagrodą Literacką Gryfia.

wyd.: Czarne

stron 288

wydanie I (11.09.2013)