Ciemno, prawie noc - Joanna Bator

   „Ciemno, prawie noc” chciałam przeczytać już kiedyś. Po tym, gdy powieść zdobyła tegoroczną Nike byłam pewna, że w końcu po nią sięgnę. I stało się – przemogłam swoją niechęć do polskiej literatury, wzięłam się za czytanie. I przepadłam. Przepadłam na 525 stron.

   Od czasu „Bikini” Janusza L. Wiśniewskiego, żadna polska książka nie podobała mi się tak bardzo.  Chociaż nie wiem, czy słowo „podobać się” jest tutaj odpowiednie. „Ciemno, prawie noc” to nie jest ładna książka. Jest to raczej szara, brudna, przysypana pyłem węglowym opowieść o okrucieństwie, beznadziejności, pustce i utracie. Napisana językiem na miarę naszych czasów. Nie ma tam ubogaconych słów, jak w „Ościach” Karpowicza, są słowa powszechnie uznawane za wulgarne, są strony, które czyta się ciężko, bo nie ma na nich znaków przestankowych, są zlepki wyrazów pisane bez spacji. Ale  są też ładne skonstruowane powiedzenia.
   Rozdziały stylizowane na wpisy z forów internetowych to absolutne mistrzostwo, tak wiernie oddają klimat nienawiści, głupoty, zawiści, nienawiści, której pełno w Internecie.

   Główna bohaterka – reporterka Alicja Tabor – po wielu latach wraca do rodzinnego Wałbrzycha.  Ma napisać reportaż o trójce zaginionych dzieci. Poza zmierzeniem się z trudnym tematem, Alicja będzie musiała też stawić czoła demonom z przeszłości. Nie będzie to dla niej ani łatwe, ani bezpieczne. Będzie za to, w pewnym stopniu, oczyszczające i potrzebne.

   Powieść kończy się dobrze. Na tyle na ile to możliwe. W pewien sposób jest to jednak zakończenie słodko – gorzkie, gdyż niby dobro zwycięża, ale tak naprawdę nic to nie zmienia.

Nie wiem jeszcze czy Joanna Bator to ta autorka, która sprawi, że namiętnie zacznę czytać polskich autorów, z pewnością jednak, za jej sprawą przestanę się przed nimi bronić rękami i nogami :) 

Wyd.: W.A.B

Stron: 525

Wydanie I (2012)