Mój tydzień z Marilyn

 Nie wyobrażam sobie życia bez książek, muzyki Maroon 5, Jamesa Blunta, Robbiego Williamsa i bez Marilyn Monroe.
  Na temat Marilyn czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce. Ostatnio były to wspomnienia Colina Clarka „Mój tydzień z Marilyn”.

Nic, co wyczytałam w tej książce nie było dla mnie nowością, czy zaskoczeniem. Chociaż nie, prawdę powiedziawszy całość była poniekąd zaskoczeniem.

 Znając słabość M.M. do miłostek i wiedząc, jak działa na mężczyzn, spodziewałam się opisu namiętnego romansu z niemałą ilością scen łóżkowych. Nic bardziej mylnego.

Clark opowiada jak trzeci asystent reżysera poznaje boginię, jak rodzi się między nimi coś, bo nie potrafię określić co to było. Colin pokochał Marilyn zanim ją jeszcze poznał, Marilyn szukała u niego tego, czego szukała u wszystkich – bezpieczeństwa, akceptacji i tego, żeby widział w niej człowieka, a nie tylko gwiazdę filmową. I rzeczywiście potrafił to dostrzec.
  Patrząc na Marilyn widział coś więcej niż seksbombę z pięknym biustem i blond włosami.
Widział bardzo niepewną siebie, rozchwianą emocjonalnie dziewczynę, którą otacza banda wyłudzaczy i fałszywych przyjaciół, której chyba nawet mąż nie potrafi pokochać tak, jakby na to zasługiwała. 

 Jak pewnie wiecie powstał film o tym samym tytule. Mam pewne opory co do obejrzenia go.

Po pierwsze, mimo wszystkich ochów i achów nad Michelle Williams, nie wydaje mi się, że dobrze zagrała Marilyn. Nikt poza Marilyn nie może dobrze jej zagrać. A po drugie, zwyczajnie boję się, że jak to zwykle bywa, z dość dobrej książki powstał kiepski film.

 wyd.: Znak

stron: 192

rok wydania: 2012