Myszy i ludzie

Po raz pierwszy mam problem z napisaniem o książce. Po prostu sama nie wiem, co mam o niej myśleć. Podobała mi się, to pewne, ale tak jakoś inaczej.

„Myszy i ludzie”  dziełem wybitnym jest. Steinbeck poruszył wszystkie ważne problemy w sposób niezwykle obrazowy, ale i prosty. 

Tematem, który wysuwa się na pierwszy plan jest przyjaźń. I marzenia. 

Główni bohaterowie diametralnie się od siebie różnią pod każdym względem. Lennie – olbrzymi,  nieporadny, nie zdaje sobie sprawy ze swojej siły. George – zwinny, odpowiedzialny.  Poza piękną przyjaźnią, która nie należy do łatwych, łączy ich wspólne marzenie – posiadanie własnego gospodarstwa; koniecznie z królikami. 

Żeby zebrać na to potrzebne środki chodzą od farmy do farmy podejmując się pracy w charakterze parobków. 

Jedno z gospodarstw, w którym się zatrudnili  posłużyło autorowi, aby ukazać problemy Ameryki lat 30-tych XX wieku.
Dyskryminacja rasowa, nierówność między kobietą a mężczyzną, słabszym a silniejszym, młodym a starym…

I marzenia – marzenia, które pozwalają iść naprzód, dają nadzieję i wyznaczają cel. Pozwalają żyć.

Na początku jednak napisałam, że książka podobała mi się inaczej. Już tłumaczę – przez cały czas miałam gdzieś z tyłu głowy „Tajemnicę Brokeback Mountain”. 

Przyjaźń Lenniego i Georga wydawała mi się nie do końca tylko przyjaźnią. Czytając czekałam jednocześnie na moment, kiedy będę mogła wykrzyknąć: „Ha! A jednak!”. 

 Taki moment jednak nie nadszedł…

wyd.: Prószyński i S-ka
stron: 120
rok wydania: 2012